"Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει"

...τραγούδησε η Μποφίλιου και μεγάλωσε (και πόνεσε) η καρδιά μας.




Τώρα τελευταία θυμήθηκα την αγαπημένη μου συνήθεια: να ακούω μουσική.
Όχι επειδή πρέπει (λόγω δουλειάς), επειδή οφείλω να είμαι ενημερωμένη (λόγω δουλειάς), αλλά επειδή ΘΕΛΩ.

Ακούω μουσική, λοιπόν. Από mainstream υπερ-hits, με τρελές πωλήσεις στα iTunes και απίστευτα streams στο Spotify, μέχρι εντεχνο-άτεχνα τραγούδια της ελληνικής μουσικής σκηνής και, ενίοτε, του παρασκηνίου (Την όπερα την αφήνω για το 2015).

Ακούω μουσική. Και νιώθω μουσική - χαμογελάω, κάνω μορφασμούς, θυμώνω, βουρκώνω, νοσταλγώ, χορεύω, χτυπιέμαι, ξενυχτάω, ονειρεύομαι, τραγουδάω. Αυτά κάνω με τη μουσική. Πάντα αυτά.

Κάνοντας ένα ταχύτατο flashback με βλέπω γύρω στα 14, καθισμένη πίσω από την πόρτα του δωματίου μου, με το walkman στα αυτιά (τέρμα την ένταση) να δίνω ρεσιτάλ ερμηνείας...στο αθόρυβο. Το "lip-singing" που λέμε- σε άπταιστα ελληνικά. Πώς μαθαίνονται τόσοι στίχοι, νομίζετε;

Επιστροφή στο παρόν και...όπα, όπα. Μόνο η ηλικία άλλαξε. Τραγούδι στο mute και συναίσθημα στο full.

Μετά την περιπλάνηση στα μονοπάτια της εφηβείας μου (ένα μείγμα ασυνάρτητων και ασύνδετων καλλιτεχνών) πέφτω, που λέτε, πάνω σε ένα τραγούδι που είχα εντοπίσει (εγώ και η μισή Ελλάδα) πριν δυο χρόνια και για μία εβδομάδα το μουρμούριζα συνεχώς: "Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει"

Έχει γράψει ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος τα εξής:

Από μικροί μαθαίνουμε να χάνουμε
η απώλεια θα μπορούσε να `ναι κούνια μας
"Δεν μπορείς να τα ’χεις όλα"
πρώτη φράση που μαθαίνουμε

Από μικροί πρέπει να μοιραζόμαστε
τα γλυκά και τα παιχνίδια με τ’ αδέρφια μας
Μάθε πλέον να μοιράζεσαι
κι έτσι δίνουμε ό,τι παίρνουμε

Και τα χρόνια περνάνε
και ό,τι τρώμε κερνάμε
δίνουμε ό,τι αποκτάμε
ώσπου κάτι τελειώνει...

Και οι άνθρωποι φεύγουν
και εμείς δεν αντιδράμε
μάθαμε να ξεχνάμε
και να μένουμε μόνοι...

Μα η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει
να το θυμάσαι μικρή μου καρδιά,
η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει 
πάντα...

Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει
να το θυμάσαι μικρή μου καρδιά
η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει 
πάντα...


Θα μου επιτρέψετε να το μουρμουρίζω για καμιά εβδομάδα πάλι. Για πολλούς λόγους. Κυρίως γιατί η καρδιά μου...ψήλωσε.

                                                                                                 ~*evitouli*~

Υ.Γ: Έχω αρχίσει να γίνομαι τρομερά εξομολογητική για τα δεδομένα της δικής μου μπλογκόσφαιρας.
Άτιμη ματαιοδοξία. Άτιμη αυτοπροβολή. Να με σχωρνάτε. 

Είκοσι και οκτώ. (PART I)

Πριν λίγες μέρες, ως "παιδί" κι εγώ, γιόρτασα για πολλοστή φορά τα γενέθλια μου. Για πολλοστή φορά, επίσης, έκανα έναν απολογισμό του χρόνου που πέρασε (και δεν ακούμπησε).

Εννοείται πως δεν θα παραθέσω τις τελευταίες 365 μέρες της ζωής μου αναλυτικά, ούτε θα σχολιάσω μικρο(πικρο)- περιστατικά. Κάποια συμπεράσματα ήθελα να μοιραστώ μόνο, αφού, θεωρητικά, είμαι πλέον σε θέση να ισχυρίζομαι ότι κουβαλάω μία μικρή εμπειρία.

-Υπάρχουν άνθρωποι που "θρέφονται" από την αποτυχία σου. 
Ναι, ανακάλυψα την πυρίτιδα. Ενδεχομένως και την πιτυρίδα. Δυστυχώς, όμως, συνειδητοποίησα - αργά, ομολογώ- πως υπάρχουν ορισμένοι τέτοιοι τύποι.
Το αστείο, βέβαια, είναι πως ακόμα και σε περιπτώσεις ΜΗ αποτυχίας σου, αυτοί την φαντασιώνονται ώστε να νιώθουν καλά.
Και, κάπου εκεί, αναρωτιέσαι αν υπάρχουν απόγονοι της μυθικής Κασσάνδρας ανάμεσά μας και αν το ΙΚΑ συνταγογραφεί ψυχοφάρμακα.

Πέρα από το κακό χιούμορ, αδυνατώ να καταλάβω πώς μπορείς να νιώσεις όμορφα αν δεις τον διπλανό σου να σφαδάζει. Ακόμα και σε επίπεδο ζωικού βασιλείου, ο μόνος λόγος να θέλεις να εξοντωθεί κάποιος είναι για να τον...φας.
Κάπου εδώ, φτάνουμε στο δεύτερο συμπέρασμα:

-Υπάρχουν άνθρωποι με απωθημένα (πολλά).
Το συγκεκριμένο δεν νομίζω πως χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση. Άνθρωποι που προσπέρασαν τα όνειρά τους, άνθρωποι που δεν είχαν καν όνειρα, άνθρωποι που νόμιζαν πως θα είναι πάντα τυχεροί, άνθρωποι που πίστεψαν πως έπιασαν τον ηγέτη της Καθολικής Εκκλησίας από τα γεννητικά του όργανα (sic), ενώ στην πραγματικότητα βούλιαζαν στη μιζέρια και το "δεν φταίω εγώ, οι άλλοι είναι εναντίον μου" ή το "ε, βέβαια, εγώ είμαι καλός, αλλά επιπλέουν μόνο οι φελλοί" κλπ.

Πού έγκειται το λάθος σε αυτό; Ότι στερούν από τον εαυτό τους την ευκαιρία της εξέλιξης και της ανέλιξης. Απλά πράγματα. Όσο φταίνε ΜΟΝΟ οι άλλοι, τόσο μένεις στάσιμος. 

-Υπάρχουν άνθρωποι που τα ξέρουν όλα.Ή, τουλάχιστον, έτσι ισχυρίζονται. Ως καλόπιστη, το δέχομαι χωρίς αμφισβήτηση. Λυπάμαι, όμως. Αν ήδη τα γνωρίζεις όλα, η ζωή πρέπει να είναι πολύ πληκτική για 'σένα. Σκέψου να είσαι, πχ. 30, να ζήσεις (με το καλό) ως τα 80, και για 50 ολόκληρα χρόνια να μην ξαναγευτείς τη γλύκα της γνώσης και της ανακάλυψης. Κρίμα. 

-Υπάρχουν άνθρωποι που...ζουν μονάχοι.
Το τραγούδησε η Βικάρα* και δεν το σχολιάζω.

-Υπάρχουν άνθρωποι που καταρρίπτουν χαρακτηρισμούς αιώνων.

κατινιά, η: ουσ. θηλυκό > κατίνα, η:  γυναίκα, μικρής ή μεγάλης ηλικίας, κάποιες φορές χαμηλού μορφωτικού επιπέδου (αλλά όχι πάντα ή απαραίτητα), που αναλώνεται σε επουσιώδη ζητήματα, επιδίδεται στο σχολιασμό τρίτων προσώπων και κουτσομπολεύει ασύστολα. Βασικό χαρακτηριστικό της κατίνας είναι η διπροσωπία και η κουτοπονηριά.

Πού θέλω να καταλήξω;
Πρέπει να μπει επειγόντως στο λεξικό και το λήμμα "κατίνος". Χωρίς πολλά-πολλά.

..............................................................................................................................................

Θα μπορούσα να συνεχίσω για πολλές σελίδες απαριθμώντας οτιδήποτε αρνητικό υπέπεσε στην αντίληψή μου τον τελευταίο χρόνο. Ωστόσο, επειδή είμαι υπέρ της ισορροπίας, συνειδητοποίησα και το εξής:

-Υπάρχουν άνθρωποι που διατηρούν την αθωότητά τους.
Στα 30 τους, στα 40 τους, στα 50 τους...Είναι αυτοί που ενθουσιάζονται σαν μικρά παιδιά. Που, όταν απογοητεύονται, περνούν ελάχιστες στιγμές θλιμμένοι μέχρι να ξαναχαμογελάσουν και να ορμήσουν στη ζωή για να την κατακτήσουν. Είναι αυτοί που σε κάνουν να θες να ακολουθήσεις το παράδειγμά τους.

-Υπάρχουν άνθρωποι που είναι κοντά σου επειδή...έτσι.
Επειδή είναι φίλοι που τιμούν τον τίτλο τους, επειδή είναι άνθρωποι που τιμούν τη φύση τους, επειδή είναι καλοί. Απλά, λιτά κι απέριττα.

-Υπάρχουν άνθρωποι που εκτιμούν.
Αμέ! Υπάρχουν και τέτοιοι! Ηθικοί και ακέραιοι, άσχετα από το τι μπορεί να περνούν ή τι συμβαίνει γύρω μας. Φέρθηκες σωστά; Δεν το ξεχνούν. "Μπέσα", που λένε στα χωριά μας.

-Υπάρχουν άνθρωποι.
Υπεράνθρωποι και απάνθρωποι. Έχουμε ποικιλία, δόξα τω Θεώ.


Αυτά τα λίγα προς το παρόν. Έρχεται και PART II, οπότε προετοιμαστείτε ψυχολογικά.
Πού θα πάει, κάποτε θα μάθω να συμμαζεύω τις σκέψεις μου.

~evitouli~


   

Εμείς και ο κόσμος. (Μέρος 2ο)

Δεν πρόλαβα καλά-καλά να ολοκληρώσω τις πρώτες μου σκέψεις περί "συνύπαρξης", κι ένα περιστατικό ήρθε να μου δημιουργήσει επιπρόσθετα ερωτηματικά και, δυστυχώς, θλίψη.
Στην προηγούμενη ανάρτησή μου (http://evitouli.blogspot.gr/2013/07/blog-post.html) έλεγα πως τα βασικά συστατικά της αρμονικής συνύπαρξης μεταξύ των ανθρώπων είναι: α)ο σεβασμός, β)η υπομονή και γ)η ανάγκη.
Συνδυαστικά με την πεποίθηση πως όσο μεγαλώνουμε ωριμάζουμε και αξιολογούμε καλύτερα πρόσωπα και καταστάσεις, αναρωτιέμαι:

-Η ηλικία είναι τελικά ασφαλές κριτήριο όσον αφορά στα επίπεδα ωριμότητας ενός ανθρώπου;
-Η εμπειρία είναι πανάκεια για κάθε πρόβλημα;
-Η γνώση είναι περιττή;
-Η προσπάθεια αρκεί ή αν δεν υπάρχει το επιθυμητό αποτέλεσμα αναιρείται αυτομάτως ο κόπος κάποιου;
-Ο μικρός ΠΡΕΠΕΙ να σέβεται τον μεγάλο ή ο μεγάλος πρέπει να ΚΕΡΔΙΖΕΙ τον σεβασμό του μικρού;
-Από ποια ηλικία και μετά είσαι αρκετά "μεγάλος" ώστε να σέβονται κι εσένα;
-Το φύλο παίζει, τελικά, ρόλο σε κάποιους τομείς; (πχ εργασία;)
-Η έννοια της "ομάδας" αλλάζει ανά περίπτωση;
-Η αγάπη πού ΣΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΠΗΓΕ;

Στο δια ταύτα και για να μην μακρηγορώ...

Η Helen Keller είχε πει το εξής:
"Το μόνο χειρότερο από την τύφλωση...Όραση χωρίς όραμα!"

Αυτά.

~evitouli~

YΓ: Ζητώ συγγνώμη για το ακατανόητο κείμενο, ωστόσο - αν θέλετε- κάντε αυτές τις ερωτήσεις στον εαυτό σας. Κι αν τσακώσετε καμία απάντηση...θα σας ήμουν υπόχρεη! 

Εμείς κι ο κόσμος.

Όσοι οι άνθρωποι στον κόσμο, τόσες και οι προσωπικότητες. Λογικό και αναμενόμενο.
Συχνά, ακούω πολλούς να λένε: "Δεν γίνεται να ταιριάζεις με όλους. Ο καθένας έχει τα δικά του βιώματα, τις δικές του προσλαμβάνουσες. Είναι αδύνατο να τα "βρεις" με όλους!". Σωστό. Σωστότατο. Αυτό που θα διευκρίνιζα, ωστόσο, είναι πως κάποια στιγμή πρέπει να διαχωρίσουμε το "ταιριάζω" με το "συνυπάρχω".
Το πρώτο είναι σαφώς αποτέλεσμα κοινών συνισταμένων μεταξύ ανθρώπων και καταστάσεων. Είναι αλληλεπίδραση "συγγενών" προσωπικοτήτων. Είναι η λεγόμενη "χημεία" των "συστατικών" δύο ή περισσότερων ατόμων. 
Το δεύτερο είναι ανάγκη. Η συνύπαρξη είναι μία από εκείνες τις (επικίνδυνα) αυτονόητες λέξεις που μπορούν είτε να βελτιώσουν τη ζωή σου, είτε να την διαλύσουν. 
Εύκολα μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι η συνύπαρξη είναι απαιτητικό...άθλημα κι έχει ορισμένα χαρακτηριστικά που δεν μπορείς και δεν πρέπει να αγνοήσεις.

Καταρχάς, βασίζεται στον σεβασμό. Ο σεβασμός, όπως είχε πει ένας δάσκαλός μου, είναι η συνειδητοποίηση πως δεν είμαστε μόνοι. Δεν πηγάζει ούτε από τον φόβο, ούτε από την υποχρέωση, ούτε από κανένα δυσπρόσιτο μέρος. Είναι μια θεμελιώδης ηθική αξία, η οποία  δεν μπορεί να μετρηθεί ποσοτικά ("Έγώ σε σέβομαι περισσότερο!"), δεν είναι διαπραγματεύσιμη ("Σεβάσου με για να σε σεβαστώ!") και, σε καμία περίπτωση, δεν μπορείς να την επιβάλεις. 
Σεβασμός είναι από το να μην μπαίνεις βρώμικος μέσα σε ένα γεμάτο λεωφορείο (σ.σ. τραυματική εμπειρία), μέχρι το να διαφωνείς με κάποιον στη δουλειά χωρίς να τον προσβάλεις. Σεβασμός είναι να μην κλέψεις το πορτοφόλι του άλλου, όπως και το να μην θίγεις τις πεποιθήσεις του, μόνο και μόνο επειδή σε βρίσκουν αντίθετο. 

Πέραν του σεβασμού, βεβαίως, ο οποίος αποτελεί από μόνος του τεράστιο θέμα συζήτησης, η συνύπαρξη χρειάζεται και υπομονή. Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τους ίδιους ρυθμούς. Ο κάθε ένας από εμάς βλέπει, σκέφτεται, αντιλαμβάνεται και δρα αναλόγως των δυνατοτήτων των οποίων έχει εκ φύσεως ή κατόπιν εκπαιδεύσεως. Μπορείς να έχεις, άραγε, τις ίδιες αξιώσεις από ένα νήπιο και από έναν μεσήλικα; Υπό φυσιολογικές συνθήκες, εννοείται όχι!

Τρίτο και τελευταίο οργανικό συστατικό της συνύπαρξης είναι, περιέργως, η ανάγκη. Έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον, είμαστε φύσει κοινωνικά όντα και χωρίς την (αρμονική) συνύπαρξη αρνούμαστε κομμάτι του εαυτού μας. Ακόμα και οι πλέον μοναχικοί εξ'ημών θα ήταν αδύνατο να ζήσουν τελείως μόνοι για πολλούς λόγους - πρακτικούς και ψυχολογικούς. 

Τι είναι αυτό που μας κάνει να μην μπορούμε να την κατακτήσουμε την ριμάδα την συνύπαρξη;
Προσωπική εκτίμηση, βάσει παρατήρησης συμπεριφορών, είναι πως το κυριότερο πρόβλημα είναι η ανειλικρίνεια. Η άποψή μου δεν έχει επ' ουδενί να κάνει με το τετριμμένο "Να είσαι ο εαυτός σου και όλα θα πάνε καλά!" ή το "Η ειλικρίνεια σώζει καταστάσεις". Ίσα ίσα, μπορεί και να τις καταστρέψει! Απλώς, κάνοντας ξεκάθαρες τόσο τις προθέσεις μας, όσο και τις βλέψεις μας είναι πιο εύκολο να ΣΥΝΕΝΝΟΗΘΟΥΜΕ, να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε και, εντέλει, να προχωρήσουμε.

Τα πράγματα είναι απλούστερα των απλών. Ένας "μπούσουλας" που δίνω σε όλους τους αγαπημένους μου, κυρίως σε αυτούς που διανύουν τα πρώτα χρόνια της ζωής τους, είναι ο εξής: "Αν ντρέπεσαι να παραδεχθείς μια πράξη σου, εννέα φορές στις δέκα, σημαίνει πως κάτι κάνεις λάθος. Τώρα λοιπόν ήρθε η στιγμή να το διορθώσεις".

Αυτά προς το παρόν...
Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά!

~evitouli~

"Από την εμπειρία κανείς δεν γίνεται σοφός, αλλά εμπειρογνώμων".

Και δεν το λέω εγώ. Το είπε ο Albert Camus*.

Ανέκαθεν ήμουν υπέρ της άποψης πως η εμπειρία ισοδυναμεί με γνώση (κατά τον Ainstein "Η μόνη πηγή γνώσης είναι η εμπειρία") και, για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω απορρίψει εντελώς την συγκεκριμένη θεωρία. Απλώς την έχω επαναπροσδιορίσει.

Στο σχολείο μας έλεγαν να διαβάσουμε. Μας έμαθαν να συσσωρεύουμε γνώσεις στο μυαλουδάκι μας, να αποθηκεύουμε πληροφορίες κάθε λογής και να μαζεύουμε πτυχία-χαρτάκια-χαρτούδια. 
Κάποτε, είχα πει πως πολλά από αυτά που "αναγκάστηκα" να διαβάσω ήταν άχρηστα σε πρακτικό επίπεδο. Ήταν η εποχή που κάποιοι άνθρωποι με είχαν πείσει πως δεν υπήρχε μεγαλύτερο και σπουδαιότερο σχολείο από την καθημερινότητα και πως η "στείρα γνώση" των εκάστοτε εκπαιδευτικών ιδρυμάτων ήταν ευνουχισμός της σκέψης και της φαντασίας μου. 

Η (έως τώρα) ζωή μου απέδειξε ότι κανείς δεν έγινε εξυπνότερος επειδή διάβασε 20 αράδες περισσότερες από κάποιον άλλον. Ούτε αυτός που συγκέντρωσε περισσότερες πιστοποιήσεις "γνώσεων" εξασφάλισε εκ προοιμίου ένα σπουδαιότερο μέλλον.
Σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, έχει συμβεί το ακριβώς αντίθετο.

Συνήθως, στον αντίποδα της μόρφωσης χρησιμοποιείται η "εμπειρία". Αυτό που μας έμαθε η καθημερινή τριβή με ανθρώπους, καταστάσεις, γεγονότα. Μπορεί όμως, αλήθεια, να αντικαταστήσει η εμπειρία την έλλειψη της μόρφωσης;

Κατ' εμέ σε καμία περίπτωση. Και, για να προλάβω τυχόν παρανοήσεις, ως μόρφωση δεν εννοώ το καδραρισμένο πτυχίο στον τοίχο και την αναμνηστική φωτογραφία με τον περήφανο γονιό στην ορκωμοσία από το Πανεπιστήμιο. Εννοώ την βαθύτερη σχέση που αναπτύσσει ο άνθρωπος με την εμπεριστατωμένη πληροφορία. Την ανάγκη που μας ωθεί να διαβάσουμε από εγκυκλοπαίδειες μέχρι...διαφημιστικά από πιτσαρίες. Την παρόρμηση που -σχεδόν εμμονικά- μας κάνει να θέλουμε να μάθουμε ακόμα περισσότερα. 

Όλα, λοιπόν, είναι θέμα ισορροπίας. Θέμα αρμονίας. Η γνώση σε θεωρητικό επίπεδο, πιθανότατα, είναι άχρηστη. Η πράξη χωρίς κανένα θεωρητικό υπόβαθρο, ίσως είναι επικίνδυνη. Θα άφηνες ποτέ έναν φοιτητή ιατρικής να σου αφαιρέσει την σκωληκοειδίτιδα; Αντίστοιχα, θα άφηνες έναν σεφ -επειδή ξέρει να χρησιμοποιεί σωστά το μαχαίρι; Δεν νομίζω...

Συν τοις άλλοις, τίθεται κι άλλο ερώτημα: Τελικά τι είναι αυτή η αναθεματισμένη "εμπειρία". Ποιος την ορίζει; Ποια είναι τα κριτήρια; Μήπως παρα-είναι υποκειμενικά σε ορισμένες περιπτώσεις; Μήπως, τελικά, η "τυπική" γνώση είναι μια δικλείδα ασφαλείας για να προφυλάσσουμε τους εαυτούς μας από τυχόν...τσαρλατάνους; 

Ο Oscar Wilde (πολύ απόφθεγμα σήμερα, έτσι;) είχε πει: "Experience is simply the name we give our mistakes". Αν είναι έτσι, δηλώνω ευθαρσώς ότι ποτέ δεν ήμουν υπέρ του "το πάθημα μου έγινε μάθημα". Πρώτον δεν ισχύει ότι πάντα μαθαίνουμε από τα λάθη μας και δεύτερον προτιμώ να μαθαίνω χωρίς πρώτα να παθαίνω. Γλιτώνω χρόνο και ψυχολογικές μεταπτώσεις.

Μην μπερδεύουμε, λοιπόν, την "σοφία" με την εμπειρία. Σοφός είναι αυτός που έχει ολοκληρωμένη άποψη και κριτήριο. Και για να τα κατακτήσεις αυτά, χρειάζεται κάτι περισσότερο από το "βλέποντας και κάνοντας".

Φιλικά,
evitouli.

*Ο Αλμπέρ Καμύ (1913-1960) ήταν Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας, ιδρυτής του Theatre du Travail, για το οποίο δούλεψε ως σκηνοθέτης, διασκευαστής και ηθοποιός. Έγινε γνωστός μέσω των μυθιστορημάτων του “Ο Ξένος” και  “Η Πανούκλα” ενώ το 1957 τιμήθηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας.

"Life is the art of drawing sufficient conclusions from insufficient premises"

   Κλασικά, δεν θυμάμαι που το διάβασα. Ωστόσο αποτυπώθηκε στο μυαλό μου, ακριβώς επειδή δεν ήμουν σίγουρη αν συμφωνώ ή όχι. Και ακόμα δεν είμαι.

   Γενικώς, δεν τα πάω καλά με τα "συμπεράσματα". Όσο χρήσιμα τα βρίσκω, άλλο τόσο μπορούν να σε βάλουν σε μπελάδες. Γι' αυτό, είμαι υπέρ της οργάνωσης και της μεθοδικότητας: να ακούς, να σκέφτεσαι, να "φιλτράρεις", να καταλαβαίνεις και -τέλος- να συμπεραίνεις. Οποιοδήποτε παραληφθέν στάδιο αυτής της διαδικασίας ενέχει τον κίνδυνο της παρεξήγησης.

  Συχνά όλοι μας από κεκτημένη ταχύτητα κάνουμε αυτό που -πολύ παραστατικά- λένε οι φίλοι μας στο Αμέρικα "jumping to conclusions". Στην κυριολεξία...πηδάμε πάνω στο συμπέρασμα, χωρίς να κάνουμε τον κόπο να σκεφτούμε "τι", "γιατί" και "πώς". Έτσι απλά! Επειδή είμαστε αρκούντως έξυπνοι; Επειδή είμαστε περισσότερο διορατικοί; Ή, μήπως, επειδή είμαστε τόσο εγωιστές ώστε να θεωρούμε πως τα γνωρίζουμε όλα;

  Θα μου πείτε, είναι δικαιώμα του καθενός να σκεφτεί ό,τι θέλει. Σαφώς! Από την άλλη, όμως, είναι κρίμα να στερεί από τον εαυτό του την δυνατότητα να μάθει. Στο σχολείο, οι (καλοί) δάσκαλοι έλεγαν πως πιο έξυπνος είναι αυτός που ρωτάει ακόμα και ανούσια πράγματα, παρά αυτός που παριστάνει ότι τα ξέρει όλα ή ντρέπεται να ρωτήσει για να μην φανεί "χαζός". Και κάπου εδώ, έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και συμφωνώ με τους δασκάλους μας.

   Αν μπορώ να δώσω μία συμβουλή σε όλους μας -βάζοντας και τον εαυτό μου στους αποδέκτες- αυτή θα είναι να μάθουμε να ΑΚΟΥΜΕ με όλες μας τις αισθήσεις. Και ο νοών νοείτω.

Μην βιάζεστε. Δώστε χρόνο στον εαυτό σας να καταλάβει κι αν δεν τα καταφέρετε: ρωτήστε!

evitouli

σημ.: Αφορμή γι' αυτήν την ανάρτηση ήταν ένα περιστατικό το οποίο περιελάμβανε σύντομη συζήτηση, ελάχιστη κατανόηση και ενδιαφέρον, αδικία και, εντέλει, ειρωνεία και κουτσομπολιό. Για να βγάλω κι εγώ ένα συμπέρασμα, αυτό δεν θυμίζει σε τίποτα φιλική σχέση.

 
     

"Time spent together with a best friend is like a little slice of Heaven on Earth"

Ομολογώ πως δεν ξέρω ποιος είπε την συγκεκριμένη φράση, αλλά από την στιγμή που την άκουσα κατάλαβα ότι δεν είμαι σε λάθος δρόμο...

Δεν κάνω εύκολα φιλίες. Προσπαθώ να είμαι κοινωνική, γνωρίζω συνεχώς κόσμο, μου αρέσει να ενσωματώνομαι σε νέες παρέες, αλλά στο θέμα "φιλία" είμαι αρκούντως παράξενη.

Παρ' όλ' αυτά, είμαι από εκείνους τους τυχερούς ανθρώπους που- παρά τις λόξες τους- έχουν λίγους μεν, πολύ καλούς φίλους, δε. Άνδρες και γυναίκες.

Κι εδώ ξεκινάει η αμφισβήτηση. "Δεν υπάρχει φιλία μεταξύ άνδρα και γυναίκας", λέει ο ένας. "Η γυναικεία φιλία είναι η μεγαλύτερη απάτη", επιμένει ο άλλος. "Δεν υπάρχει κανείς που να σε αγαπάει όσο η οικογένειά σου! Δεν υπάρχει φιλία!" λέει ο μηδενιστής.

Ώπα, ώπα! Ένας ένας, παιδιά!
Για να καταλάβω: είμαι γυναίκα. Σύμφωνα με τα παραπάνω δεν μπορώ να έχω άνδρες φίλους, οι γυναίκες φίλες μου δεν θα είναι ποτέ πραγματικές φίλες και θα καταλήξω, θέλω δεν θέλω, στην τελευταία άποψη.
Ευχαριστώ, δεν θα πάρω!

Ας πάρουμε ένα προσωπικό μου παράδειγμα, για να δούμε την παράνοια που επικρατεί.
Έχω μια φίλη με την οποία, μπορεί να μην γνωριζόμαστε πάρα πολλά χρόνια, ωστόσο έχουμε αποκτήσει ένα ιδιαίτερο δέσιμο. Είναι σαν να βρήκε αντίκρυσμα αυτό που είπε ο Αριστοτέλης: "Φιλία εστί μία ψυχή εν δυσί σώμασιν ενοικουμένη". 
Το "αστείο" της υπόθεσης είναι πως η πρώτη εντύπωση που δίνουμε σε ανθρώπους που δεν μας γνωρίζουν είναι ότι είμαστε...ζευγάρι!
Τους φαίνεται αδιανόητο δύο γυναίκες να κάνουμε τόσο πολύ και τόσο καλή παρέα, οπότε η μόνη "λογική" που βρίσκουν είναι ότι υπάρχει ερωτική σχέση.

(Πριν ξεκινήσω με τις ενστάσεις μου, να διευκρινήσω ότι δεν έχω κανένα απολύτως θέμα με την ομοφυλοφιλία- απλώς δεν είμαι η ίδια ομοφυλόφιλη!)

Ένσταση πρώτη: από πότε τα ζευγάρια είναι συνεχώς μαζί;
Ένσταση δεύτερη: από πότε οι τρυφερές σχέσεις είναι συνώνυμες των ερωτικών; Τρυφερή σχέση είναι οποιαδήποτε σχέση εμπεριέχει νοιάξιμο, αγάπη και φροντίδα. Δεν ταιριάζουν αυτά με την φιλία; Χμμμ...
Ένσταση τρίτη: Αν η "κολλητή" μου ήταν βιολογική (και όχι επίκτητη) αδελφή μου, θα θεωρούνταν εκτός από λεσβιακή και αιμομικτική σχέση; Προφανώς!
 
Τι θέλω να πω...   
Το μοναδικό τσιτάτο περί φιλίας το οποίο με βρίσκει απολύτως σύμφωνη είναι το εξής: "Οι φίλοι είναι η οικογένεια που διαλέξαμε". Και, ναι, υπάρχει φιλία. Και, ναι, αφορά όλα τα φύλα! Και, ναι, είναι υπέροχη!

Πιστέψτε στους ανθρώπους και διεκδικήστε χρόνο μαζί τους. Στο κάτω κάτω, εσείς τους διαλέξατε για κάποιον λόγο...Έτσι δεν είναι;


Τα λέμε σύντομα!
~evitouli~ 

Υ.Γ: Και για τους- ελάχιστους- που δεν εννοούν να καταλάβουν κάποιες φιλικές σχέσεις, να θυμάστε ότι:

"Υπάρχει πολύ περισσότερο έρωτας στη φιλία παρά φιλία στον έρωτα" Paul Lefevre Geraldy, 1885-1983, Γάλλος συγγραφέας